ادبیات علمی- تخیلی پر از داستان هایی است که طی آنها از تونل های فضا- زمانی یا همان کرم چاله ها برای سفر در زمان استفاده می شود. اما این داستان های علمی- تخیلی تا چه حدی واقعیت دارد؟
پاسخ اینست: بیشتر از آنچه شما فکر کنید. هم اکنون دانشمندان به دنبال پیدا کردن راه هایی برای استفاده از کرم چاله های قابل عبور هستند (البته در صورت وجود داشتن) تا بتوان با سرعتی سریع تر از سرعت نور حرکت نمود و حتی در میان خود زمان هم سفر کرد.
اریک دیویس فیزیکدان در همین رابطه می گوید: « کرم چاله قابل عبور، تونلی فوق فضایی است که دو منطقه دور دست واقع در میان کیهان ما یا کیهان های مختلف را، البته در صورتی که جهان های دیگری وجود داشته باشد، یا دو دوره مختلف زمانی را به هم متصل می سازد.» تخصص دیویس که یکی از اعضای بنیاد تاو زرو می باشد، در زمینه فضا-زمان است و از معادلات نظریه ی عام نسبیت اینشتین برای بررسی طرح های ممکن (یا غیرممکن) کرم چاله های قابل عبور، ماشین وارپ و ماشین زمان، استفاده می کند.
لودویگ فلام، ریاضی دانی بود که در سال ۱۹۱۶ هنگام کار با معادلات نظریه نسبیت عام اینشتین احتمال وجود کرم چاله ها را بیان داشت، در نظریات یاد شده به شرح نحوه خمیدگی فضا-زمان به واسطه گرانش اشاره می شود که ارجاع به ساختار واقعیت فیزیکی دارد. هرچند به گفته کیپ ثورن، فیزیکدان و پروفسور بازنشسته موسسه فناوری کالیفرنیا، احتمال وجود تونل های فضایی-زمانی به خودی خود جالب است، اما دانشمندان هنوز بر سر شیوه شکل گیری سیاهچاله ها در طبیعت متفق القول نیستند و تاکنون کرم چاله ای هم شناسایی نشده است. ثورن و برخی از همکاران وی نشان داده اند که حتی در صورت پدیدار شدن کرم چاله، احتمالا قبل از آنکه شی یا شخصی از میان آن عبور کند کرم چاله نابود خواهد شد…
