در حال حاضر، تقریبا ۵۰ سیاره بیگانه با قطرهایی به اندازه مریخ و چند برابر زمین وجود دارد و در ناحیه قابل سکونت ستاره های خود قرار دارند؛ در این ناحیه، دمای سطحی آنها امکان وجود و حفظ آب را مهیا می کند.
در میان این ۵۰ سیاره، سیاره های متعددی وجود دارد که می توانند کاندیدهایی برای این دسته باشند. اخترشناسان اعلام کردند که حداقل دو سیاره سنگی در منظومه شمسی ما (زمین و ناهید) شاید در اوایل تکامل خود از جمله سیارات آبی بوده اند. یکی از عوامل اصلی در تعیین اینکه یک سیاره می تواند واقعا قابل سکونت باشد یا خیر، وجود اتمسفری پایدار است. اقیانوس های عمیق موجود در سیارات آبی منبعی برای بخار آب در اتمسفر عرضه می کنند. لذا دانشمندان در تلاش بوده اند تا میزان پایداری اتمسفر و اقیانوس سیاره های بیگانه را محاسبه کنند؛ به ویژه اثراتی مثل تبخیر توسط بادهای ستاره ای.
از آنجا که اکثر ۵۰ سیاره نمونه شناخته شده در نزدیکی ستاره های کوچک و میزبان M خود حرکت می کنند، به شدت در معرض بادهای ستاره ای و رویدادهای فضای ستاره ای قرار دارند، اگرچه شاید دمای ملایمی داشته باشند. «مانسوی لینگام» از دانشگاه هاروارد-اسمیتسونین اخترشناسی بود که تحت سناریوهای متعددی به بررسی اثرات بادهای ستاره را بر سیاره های آبی پرداخت. وی به همراه تیمش، اثرات میدان های مغناطیسی، شراره های تاج خورشیدی و یونش اتمسفری را بررسی کرد.
شبیه سازی های رایانه ای مطابقت خوبی با سامانه زمین-خورشید فعلی دارد. اما در برخی از احتمالات، شرایط بسیار متفاوتی حاکم است. نتیجه این می شود که حتی یک سیاره آبی می تواند اتمسفرش را پس از حدود یک میلیارد سال از دست دهد که این زمان، مدت ِ نسبتا کوتاهی برای توسعه احتمالی حیات است. آقای لینگام اخیرا دو مقاله با همکاری آوی لئوب در رابطه با همین موضوع نوشته است.
