سحابی رتیل قطری بیش از هزار سال نوری دارد؛ این سحابی یک منطقه تشکیل ستارۀ بسیار بزرگ است که حدود ۱۸۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در کهکشان کوتوله ابر ماژلانی بزرگ، واقع شده است.
بزرگترین و سرسخت ترین منطقۀ تشکیل ستاره که در کل گروه محلی کهکشان ها شناخته شده در این چشم انداز خارق العاده از انتشار اتم های هیدروژن و اکسیژن یونیزه، تشکیل شده است. درون سحابی رتیل (NGC 2070)، تابش شدید، بادهای ستاره ای و شوک های ابرنواختری ناشی از خوشۀ مرکزی جوان ستارگان پرجرم تحت عنوان R136 در واقع انرژی لازم برای درخشش سحابی را تامین می کنند و تارهای عنکبوت مانند را شکل می دهند. در اطراف این رتیل کیهانی، مناطق تشکیل ستاره ای دیگری نیز با خوشه های ستاره ای جوان، رشته ها و ابرهای حباب شکلی وجود دارند. در واقع، در سمت راست عکس محل نزدیکترین سحابی مدرن (SN 1987A) قرار دارد. این چشم انداز غنی تقریبا به اندازۀ یک یا دو درجه از ماه کامل آسمان را در صورت فلکی جنوبی "زرین ماهی" پوشش می دهد. اما اگر سحابی رتیل نزدیکتر بود، مثلا فاصله اش ۱۵۰۰ سال نوری بود همانند سحابی تشکیل ستاره ای جبار، نیمی از آسمان را تحت پوشش خود قرار می داد.
دانلود فایل PDF این مقاله:
حجم: 200kb
رمز: www.rubik98.blog.ir
