در حال حاضر، تقریبا ۵۰ سیاره بیگانه با قطرهایی به اندازه مریخ و چند برابر زمین وجود دارد و در ناحیه قابل سکونت ستاره های خود قرار دارند؛ در این ناحیه، دمای سطحی آنها امکان وجود و حفظ آب را مهیا می کند.
در حال حاضر، تقریبا ۵۰ سیاره بیگانه با قطرهایی به اندازه مریخ و چند برابر زمین وجود دارد و در ناحیه قابل سکونت ستاره های خود قرار دارند؛ در این ناحیه، دمای سطحی آنها امکان وجود و حفظ آب را مهیا می کند.
به گزارش ایسنا، قرار بود سازمان فضایی آمریکا (ناسا) در این پرتاب از موشک "آنتاریس" (Athares) که بوسیله شرکت اوربیتال ای.تی.کی (Orbital ATK) ساخته شده است، استفاده کند تا تجهیزات فنی و تدارکاتی را برای ایستگاه فضایی بین‌المللی ارسال کند، اما طی پخش زنده و تنها چند لحظه قبل از آغاز شمارش نهایی پرتاب موشک، مقامات ناسا اعلام کردند این پرتاب به فردا موکول می‌شود.
محققان کشور کره جنوبی با استفاده از تلسکوپ فضایی "اسپیتزر" موفق شدند یک جرم فضایی را در ناحیه مرکزی کهکشان راه شیری رصد کنند.
محققان سازمان فضایی آمریکا (ناسا) از کشف 219 جرم جدید در خارج از منظومه شمسی خبر دادند که به احتمال بسیار زیاد سیاره هستند.
منجمان رصدخانه "کک" در هاوایی ستاره‌ای را رصد کرده‌اند که پس از انفجار نیز نابود نمی‌شود.
به گزارش ایسنا :هاوکینگ طی یک پیام ویدیویی در اجلاس Tencent WE در پکن گفت: مصرف بیش از حد و روزافزون انرژی باعث می‌شود زمین تا چند قرن آتی غیرقابل سکونت شود.
این رشته های در هم تنیدۀ گازی و درخشان که ظاهر آشفته ای دارند بخشی از سحابی پرده را تشکیل می دهند و در جهت صورت فلکی ماکیان قرار دارند.
سحابی پرده خودش بقایای یک ابرنواختر بزرگ است. این سحابی در واقع یک ابر انبساطی است که از انفجار مرگبار یک ستاره عظیم الجثه متولد شده است. نور ناشی از انفجار ابرنواختری اصلی احتمالأ بیش از ۵۰۰۰ سال پیش به زمین رسیده است. امواج شوک بین ستاره ای که در یک رویداد فاجعه بار پخش شدند در فضا در نوسانند و مادۀ بین ستاره ای را بر می انگیزند. این رشته های درخشان شبیه امواج طولانی در یک ورقه هستند که از لبه دیده می شوند و در اتم های هیدروژنِ یونیزه به رنگ قرمز و اتم های اکسیژن به رنگ آبی به تفکیک قابل مشاهده اند. قطر سحابی پرده در آسمان که حلقۀ ماکیان نیز نامیده می شود تقریبأ سه درجه یا ۶ برابر قطر ماه کامل است. درحالی که این مقدار برابر با وسعت بیش از ۷۰ سال نوری در فاصلۀ تقریبی ۱۵۰۰ سال نوری است، وسعت این میدان دید کمتر از یک سوم این مسافت است. این مجموعه رشته ها که بخاطر رئیس رصدخانۀ کالج هاروارد اغلب مثلث "پیکرینگ" نامیده می شود، در کاتالوگ تحت عنوان NGC 6979 نامگذاری شده است. همچنین نام کاشف آن «ویلیامایا فلمینگ» است.
دانشمندان گام دیگری برای درک نیروها و عوامل فیزیکی دخیل در ایجاد جت های نسبیتی برداشتند. این جت ها، پرتوهای نور قدرتمند پلاسما هستند که در امتداد محور چرخشی سیاهچاله ها به بیرون افکنده می شوند.
اخترشناسان برای نخستین بار موفق به اندازه گیری سرعت فعال شدن جت های سیاهچاله ها و درخشان شدن آنها پس از خروج از سیاهچاله شدند. این پژوهش، نشانی می دهد که دانشمندان گام بسیار مهمی برای درک چگونگی شکل گیری این جت ها برداشته اند.
"جت های نسبیتی" به پرتوهای قدرتمند ذرات پرانرژی گفته می شود که از بسیاری سیاهچاله ها به بیرون راه می یابند. دانشمندان هنوز از نحوه ایجاد آنها اطلاع چندانی ندارند اما برخی این طور نظریه پردازی می کنند که گرانش شدید سیاهچاله ها باعث تحریف میدان های مغناطیسی شده و پلاسمای مغناطیسی را تحت فشار شدید در قرصص بر افزایشی سیاه چاله قرار می دهد.
در نهایت، پلاسمای فشرده در جهات مخالف و در امتداد ستون های مغناطیسی به بیرون راه می یابند که تا محور چرخشی سیاهچاله کشیده شده اند. اخترشناسان در سال ۲۰۱۵ یکی از درخشان ترین پرتوهای نور را مشاهده کردند. منشا این نور به یک منظومه دوگانه موسوم به V404 Cygni ارتباط داشت که در فاصله ۷۸۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است. این منظومه از یک ستاره و یک سیاهچاله تشکیل شده که به دور یکدیگر می چرخند. این سیاهچاله جرمی معادل هفت برابر خورشید ما دارد.
دانشمندان توانستند تاخیر ۰٫۱ ثانیه ای بین انتشار پرتوهای ایکس از منبع جت ها و پرتو روشن نور مرئی حاصل از حرکت پلاسما به سمت ستون ها را اندازه گیری کنند. آقای «پشاک گاندی» اخترشناس دانشگاه ساوتهمپتون در یک گفتگوی خبری گفت: «دانشمندان برای دهه ها این جت ها را زیر نظر داشته اند، اما درک این مسئله همچنان با ابهام همراه است که طبیعت چگونه این ساختارهای پرانرژی و پهناور را ایجاد می کند. حالا ما برای نخستین بار تاخیر میان پیدایش پرتوهای ایکس و پیدایش پرتو نوری را به محض فعال شدن پلاسمای جت در سیاهچاله اندازه گرفتیم. باید از منشا پرتوهای نوری سر در بیاوریم چرا که این یافته می تواند به ما کمک تا بفهمیم کدام پلاسمای جت در اثر شتابدار شدن به سرعت نور نزدیکتر شده اند.»
دانشمندان اکتشاف خود را به اندازه گیری فاصله میان جایی که پرتوهای نوری متعدد از ستاره مرگ خارج شدند و جایی که پرتوهای نوری برای ایجاد پرتو مرگ با یکدیگر ادغام شدند، تشبیه می کنند. گاندی در ادامه گفت: «اما عوامل فیزیکی جت های سیاهچاله ارتباطی با لیزرها یا بلورهای کایبر که ستاره مرگ را تامین انرژی می کنند، ندارند. طبیعت راه های دیگری برای تامین نیروی جت ها پیدا کرده است. گرانش و میدان های مغناطیسی در اینجا نقش های کلیدی ایفا می کنند و این همان مکانیزمی است که ما در پی رمزگشایی از آن هستیم.»
مشاهدات اخیر علاوه بر اینکه دانشمندان را به فهمیدن راز جت های سیاهچاله نزدیک تر کرده اند، نشان می دهند که اصول فیزیکی حاکم بر پلاسمای خارج شده از سیاهچاله ها، در جت های سیاهچاله های واقع در مرکز کهکشان ها نیز حکم می کنند.
