خوشه ستاره ای معروف پروین بخشی از ابرِ گازی و غباری را به آرامی از بین می برد. خوشه پروین درخشان ترین خوشه ستاره ای باز در آسمان زمین است و تقریبأ از هر منطقۀ شمالی با چشم غیرمسلح دیده می شود.
خوشه ستاره ای معروف پروین بخشی از ابرِ گازی و غباری را به آرامی از بین می برد. خوشه پروین درخشان ترین خوشه ستاره ای باز در آسمان زمین است و تقریبأ از هر منطقۀ شمالی با چشم غیرمسلح دیده می شود.
منجمان رصدخانه "کک" در هاوایی ستاره‌ای را رصد کرده‌اند که پس از انفجار نیز نابود نمی‌شود.
این رشته های در هم تنیدۀ گازی و درخشان که ظاهر آشفته ای دارند بخشی از سحابی پرده را تشکیل می دهند و در جهت صورت فلکی ماکیان قرار دارند.
سحابی پرده خودش بقایای یک ابرنواختر بزرگ است. این سحابی در واقع یک ابر انبساطی است که از انفجار مرگبار یک ستاره عظیم الجثه متولد شده است. نور ناشی از انفجار ابرنواختری اصلی احتمالأ بیش از ۵۰۰۰ سال پیش به زمین رسیده است. امواج شوک بین ستاره ای که در یک رویداد فاجعه بار پخش شدند در فضا در نوسانند و مادۀ بین ستاره ای را بر می انگیزند. این رشته های درخشان شبیه امواج طولانی در یک ورقه هستند که از لبه دیده می شوند و در اتم های هیدروژنِ یونیزه به رنگ قرمز و اتم های اکسیژن به رنگ آبی به تفکیک قابل مشاهده اند. قطر سحابی پرده در آسمان که حلقۀ ماکیان نیز نامیده می شود تقریبأ سه درجه یا ۶ برابر قطر ماه کامل است. درحالی که این مقدار برابر با وسعت بیش از ۷۰ سال نوری در فاصلۀ تقریبی ۱۵۰۰ سال نوری است، وسعت این میدان دید کمتر از یک سوم این مسافت است. این مجموعه رشته ها که بخاطر رئیس رصدخانۀ کالج هاروارد اغلب مثلث "پیکرینگ" نامیده می شود، در کاتالوگ تحت عنوان NGC 6979 نامگذاری شده است. همچنین نام کاشف آن «ویلیامایا فلمینگ» است.
آیا تمام ماه های کامل شبیه هم هستند؟ خیر. برای مشاهده تفاوت جزئی بین آنها، یک شبکه شامل دوازده ماه کامل را در نظر بگیرید. از سمت چپ بالا تا سمت راست پایین، تصاویر تمام ماه های قمری از نوامبر سال ۲۰۱۶ تا اکتبر سال ۲۰۱۷ نشان داده شده؛ این عکس ها از پاکستان گرفته ثبت شده است.
شارل مسیه در قرن هجدم در توضیح پنجمین مورد در کاتالوگ معروف سحابی ها و خوشه های ستاره ای خود این طور نوشته بود: «این سحابی زیبا که بین برج میزان و مار قرار دارد.» اگرچه از نظر مسیه این جرم (مسیه ۵ یا M5) گرد و مبهم و بدون ستاره بود، اما در واقع یک خوشه ستاره ای کروی است که ۱۰۰ هزار ستاره درون آن توسط نیروی گرانش به هم چسبیده و درون منطقه ای به قطر ۱۶۵ سال نوری فشرده شده اند.
محققان با اسکن مغز فضانوردان پیش و پس از آغاز سفر‌های فضایی
کوتاه و طولانی‌مدت، به این نتیجه رسیدند معلق شدن در خلاء می‌تواند فشار
شدیدی به مغز انسان وارد کند.
یک تیم تحقیقاتی به رهبری اخترفیزیکدانان دانشگاه پرینستون یک جفت ستارۀ خورشید مانند ِ درخشان به نام های HD 240430 و HD 240429 را کشف کردند که از لحاظ کفایت مواد شیمیایی تفاوت قابل توجهی با یکدیگر دارند. بر اساس پژوهش این تیم، یکی از این دو ستاره – HD 240430 (با نام مستعار کرونوس) – علائمِ خوردن ۱۵ سیارۀ سنگی با جرم زمین را نشان می دهد.
